08 juni 2020

ETTER, EELT & ZWEREN.

En als het stil wordt, ‘s avonds, dan
komen ze mijn dromen binnen.
Ik hoor ze ritselen,
de
dochters en de zonen

die wonen
in de holtes
van dit huis. Ze kruipen
door het duister, de
geesteskind’ren uit het donker

die nooit ter wereld zijn gebracht. De
achtelozen, de
verborgenen,
de weggestopten.
Het verdrongene is als de derde tussen ons

en draagt geen vorm. Ze houdt een hoekje
vrij voor mij,
een barst, gereserveerd
waarin ik zwijgend liggen kan
en van

gedaante wisselen. Wij zijn
gelijken van elkaar. Hier splijt de
inhoud van ons
los.
Ik ben geheim

tussen geheimen.
Het geluid is ver en mijn bereik
gering.
Het donker dikt zich in en in
de kieren krimpt

het laatste krijsen. De gang is licht,
het pad is vrij,
maar ik zal
schaduw zijn. De zon
mag mij

niet vinden.

– Malon

08 juni 2020

JIJ BENT DE ALLER DAPPERSTE.

Zes over zes. Ik moet jouw hemd aan doen,
je broek dicht
en de rits
van je gevoerde jas. Je ruikt naar hutspot en
gebakken uien.

Je tenen zijn al minder lang. Straks volg je weer
mijn stappen,
vermoeid
over de vlakte ga je dan. Ik pas
me aan. We kunnen nog

voorvechters zijn. Laat ons
een revolutie starten, hier in dit
huis
waar je verzorgd wordt en de wereld niet
naar binnen kan,

maar jij moet aanzien
hoe ze verandert. Pak je vlag. Leg je
kin af en je hals, je
schouders en je armen en de kleuren
in je haar. Het plakt

in sliertjes aan je wangen. Alles
is verkleefd. De gewrichten
in je benen,
je zenuwen, je pezen. Hoe soepel
ooit ook alles was, ik zie ze

beven,
heen en weer gaan. Je ogen
speuren om zichzelf heen
in de diepte van hun kas.
Wat zie je daar, zo

weggezonken.
Kom maar mee en laat je leden
liggen. We zijn niet aan een plaats
gebonden, ik lees je voor
uit boeken die

alleen maar hier
opnieuw gepakt en weer worden
gelezen. Trek je dikke wolle sokken aan
en zet een muts op of
een pan

als helm die ooit was voor
de griesmeel pap. Leg je lichaam af en
al je stof.
We zijn rebellen.
Wij zijn helden. Ik zal een verhaal

vertellen. Zorg dat je goed bent ingepakt, want
het is koud en we gaan ver.
Ik heb
een briefje neergelegd.
Ze moeten weten waar je bent.

Sluit je ogen maar en droom. Mijn toon zal
loom zijn
als we vechten. Ik heb geen nachtklok
ingesteld,
geen wekker. Het zal

later worden
dan we ons
ooit
hadden
voorgesteld.

– Malon

03 juni 2020

ZIJ KAN SLECHTS WAAIEN.

Durf jij de hemel op een kier te zetten
en schone lucht
op ons los te laten,

zelfs als vanaf de wolken
daar
de dood ons uit het water vist of

laat je dat toe
aan de storm.
Tussen het riet bij de wilde zwanen

dobbert de lelie
met haar naasten, wachtend
op

een wonder. Geen van hen
kan het
voorkomen. “Het gieren zal ons

vroeg of laat
de grond uit rukken, gaan van:
“Slaap, mijn lelies, slaap

nu maar” en: “stop met het
verplaatsen van de wolken.”
Haar adem

zal de blaadjes
boven onze wortels wiegen. Wij,
grote witte lelies,

roze soms,
op het meer en daarna vliegt ze
naar de hemel toe en

biedt ons
aan.”
Misschien speurt

iemand anders nog de bodem af
op zoek naar
klei of rots

om ons te binden, maar maak
de wind toch geen verwijten.
Ondergronds

heeft zij geen zuurstof,
boven
kan de wind slechts

waaien.”

– Malon

27 mei 2020

ALS TWEE BLADEN OVER ELKAAR HEEN SCHUIVEN.

Toe, warm mij op, mijn
bloed aarzelt en in mijn hals
klopt

bang
mijn ader. Het duurt niet lang meer of
ik ga voor je

op mijn knieën. Iets knipt het
elastiekje
door dat het knikken

bij elkaar hield. Mijn adem
blijf nog
binnen, de lucht ontsnapt pas weer

wanneer jouw
afgedwaalde hand
mijn

spitse
tepels
vindt.

Niet ooit eerder was een stuip
zo licht,
een kreun

zo vredig. Ik
spreid me
als een horizon voor je uit en

jij duikt
in het ronde meer
van mijn navel. Daal maar

in het gat
en dompel
onder

in mijn opening.
Voel toch deze nieuwe wind die
de hemel hoger duwt,

gooi haar
over de reling van ons bed en
laat haar

zinderen.”

– Malon

22 mei 2020

BLEKE RADAR.

Nog steeds
het kind daar in haar buik
dat eeuwig wilde blijven

drijven
en nooit is
uitgegroeid.

Zij vroeg haar met de vloed te komen, het
persen van de stroming
en het stuwen,

maar de branding
trok zich terug en hield haar golven
in.

Op zout ligt zij. Het zand
schuurt zacht haar rug en ik
durf niet te kijken.

Er is genoeg. De
open kokkels, ruimte
die tot vuisten balt,

vuurtorens
die naar niets uit zien,
zo veel te veel

aan tijd
en dan
de diepte.

De diepte van een plek
waaruit jij gewekt had moeten zijn, het
water

en het baren
van de zee. Er is
het tere binnenin dat

op geen rots
geworpen wilde worden
en ongeboren bleef en wij. Wij

laten ons verloren, nemen
afstand van de kust
al spoelt zij

elke keer weer aan. Dit kabbelen, dit
heen gaan. En telkens weer die
lege schelp, daar,

in het schuim
voor onze
naakte

voeten.

– Malon