Zo alleen
dat ik mijn eigen gestalte tegen een spiegel druk
wanneer er niemand kijkt. Zo alleen

als de muur die zich naar de volgende muur gooit
in de verte,
dat het effect

van de natuur me koud laat.
Ik draag
geen kleding,

bouw er geen huis omheen, zo alleen –
Dat ik besef dat ik voornamelijk
ster ben,
zuurstof
elk moment

in brand kan vliegen. Zo alleen –
dat ik zie dat er niets overblijft als ik niets meer kan onthouden,
dat ik mezelf

niet overeind kan houden in jouw
slaap,
niet in de zijkant
van je gezicht, je wangen, niet

in wat ik plaats achter je ogen
en je oren. Zo alleen
dat alles overblijft

voor iedereen,
zo alleen
in mijn oppervlakte, zo genoeg alleen

om in te storten, met mijn hele lichaam,
aan deze verbrande rand, zo
dat ik in de mond

van een oven kijken kan
en het geweld zie,
de metalen tunnel

waar niemand me voor gaat daar
in die krapte, zo nauw, zo
alleen als een lijn

die zich terugtrekt,
een horizon tegen het eigen eind, zo
dat mijn wimpers nestelplaats worden

voor kleine torren,
neusvleugels
voor vliegen,

mijn handen voor de lelies, of
trosanjers,
zo alleen
als licht dat door materie stroomt en aan de andere kant

weg trekt uit de grond.
Zo alleen – dat ik glitters en zilverfolie
in de vlammen draag
en

confetti en kaarsen
en emmers water,
zoveel

in mijn palm, zo
alleen, zo
dat jullie de enige zijn die zullen weten

wie ik was
als ik er niet meer ben
en zien hoe vuur van kleur kan veranderen,

hoe het zal protesteren,
ik tot mijn laatste adem de haard zal bewegen, zo
vreselijk alleen

met het beest, het toegeven
aan totale leegte,
niet slechts een selectie of een deel nee, zo heel,

heel alleen. Eeuwen
gaan voorbij en ik ga door
naar ergens anders, zo alleen

en dan dat centrum
dat jullie
hier houdt.