09 oktober 2020
SQUAMOSA, PETROSA, TYMPANICA.
Luister – hoor je het geluid achter
het geluid
daarachter?
Dat is je naam, ze dampt nog na.
De stoom klinkt
als een sissend
vraagstuk.
Wat was je heet. Je zweette
de verhoging uit mijn schaamstreek weg
en de verkoudheid
uit mijn rug.
Het ging zo vlug.
We dansten samen uit de pas. Je leidde
me mijn ritme uit
en groeide
hard.
Luister toch. Lieve man.
Ik weet dat al die klanken die je ‘s nachts
in mijn gehoorgang legt
slechts korrels zijn
tegen het driedelig gebeente van het binnen
in mijn oor
en dat we ijlen, schat,
maar toch.
Ik had net ja gezegd.
Jij liet mijn kraakbeen gonzen,
bonkend bot,
legde je hijgen in mijn long.
Jij werd de kom rondom mijn trommel.
Alleen jij
kon die koorts
uit mijn dijen
lokken.
– Malon
08 oktober 2020
NIET DE MODDER.
Vroeger was het beter.
Toen
bleven we voor eeuwig jong,
bewogen we nog speels,
keken met ogen
zonder leeftijd.
Nu rimpelt ouderdom over je hand –
Ze trok je aan je arm
en rende weg. Iets grijzigs
nam je mee.
Het regent. In de plassen op het karrenspoor
houdt zij je tegen,
legt haar palm in je hart en stelpt het galmen.
De tijd stopt kalk in je hals,
trekt het goud uit je haar,
dekt alles af met zilver
verf,
verlopen waardebonnen en gaat dan
verder.
Je hebt niks bij je. Jullie hollen.
Beiden op pantoffels, hobbelend over de hei.
Dan kijk je om, plots sta je tot je nek aan
in de klei
en het dondert
niemand.
Je bent de tijd vergeten. Ergens halverwege
verdween ze in de struiken.
Ooit was ze je vriendin.
De ijzeren band om je buik verstikt je,
zij wordt strak
aangetrokken.
Je bent gekrompen.
Voor al wat je verzameld hebt
is het lijf waar je leeft te klein geworden.
De klem, tevreden in je vlees,
knijpt nog een beetje.
Ze komt nog één keer langs, de tijd
werkt alle laatste groeven bij.
De rimpels, tekenen
van het verleden
en de kring
onder vermoeide leden.
Beneden
in de plassen kijk je.
Waar is ze toch gebleven.
Je gezicht
is dat
van een vreemde.
– Malon
09 oktober 2020
NATTE ELEKTRICITEIT.
In de wederopbouw van ons land
ligt de zee
aan de overkant
en jij, kleine vliegenier, boven je ster
vormige rivier
leek ooit zo groot
in je metalen vogel.
Misschien dat ik je stem terug vind
als deze ijstijd over is,
ergens
kilometers
onder de zeespiegel
en dat ons simpele verdriet (of liever nog:
de liefde)
drijft
op een bevroren sloot.
Maar nóg liever vind ik het stromen.
Twee ionen. Wij, twee
uitschieters van een hormoon in ons
semi-doorlatend vlies.
Toch, allerliefst, ja
liefst van alles nog
vind ik de trilling terug, ons
permanent
signaal van blijven. Wij,
twee toevalligheden, natte spanning,
vonken en elektriciteit.
Een trilling
vol met lieve dingen
en dat wij
overspringen.
– Malon
09 oktober 2020
VIS, MEERMIN, MENS, IK.
Ik denk
dat ik kort dood geweest ben
en daarna wakker werd
met boven me de sneeuw die
sneller viel dan sneeuw,
als bloesem bijna
in de lente
en onder me, op haar geheime plek
de vis
die stil hing in haar ijs.
Ik ben mijn vin kwijt en mijn kieuwen, die
nieuwe benen weten niet
waarheen haar vliezen
en haar schubben zijn, zij
kunnen
amper
lopen.
Ik probeerde op te staan
en door mijn kruin te ademen,
maar alles was nog
onder water,
wildernis
van dood koraal en wit
geraamte.
De vis – Ze keek nog net met ogen naar me,
helder en
doorzichtig en
vertelde hoe ik in het meer dook, van
elke stad
onder de
glazen bodem
– Malon
09 oktober 2020
OF DE BLOEM ZICHZELF OPNIEUW ZAL ZAAIEN.
De oostenwind van deze kale vlakte
keert terug
met al haar droogte.
Het is inmiddels half oktober.
De schrale oogst uit de woestijn die
bloeiend
rode rozen over haar ogen legt en zij
die nog de wee weg slaapt
met haar geloof
verraderlijk
dichtbij.
Wek mij maar weer wanneer de wereld is
om in te blijven
en niet dit zooitje, niet
dit lijden.
Ik ben verdoofd. Mijn
berooide handen
liggen bloot op schoot,
de rooftocht is inmiddels over en de ringen die ik droeg
schuiven om vreemde vingers
nu.
De zoon die ik ooit baarde
buigt
voorover.
Ternauwernood raken de tranen huid.
Aan deze dood
wordt niet ontkomen, maar hij –
Hij huilt
alsof hij haar bewatert, alsof
zijn bloem
zichzelf
opnieuw
zal
openen.
– Malon
09 oktober 2020
NOOIT DAT ENE.
Het enige wat we vonden
waren de tussenkomsten,
ons smalle bed met
opgehoopt
littekenweefsel
en een te hoge zuurgraad.
Het is nu negen maanden later
en jij neemt een verdwaalde hond
uit Portugal
mee
en ook de camper. Loki heet ze,
het lieve beest.
Ik bouw de onbewoonde kinderkamer om tot atelier
en schilder
hoe mijn buik er uit ziet.
Leeg, zwart,
stuk
je.
Water
dat niet breekt,
de regen
zonder boog en al die leuke kleuren.
Waar gaan ze heen
als ze niet ooit
tevoorschijn komen.
Ik leg een nieuwe vlonder en bouw een houten trap
trede. Jij plant
een reisje in november,
bungalow
aan zee
en ook een boottocht.
We gaan weg.
Twee mensen en een hond.
Ik stuur een kaartje
naar een onbestaand
adres.
Het lijkt wel
of ons alles toekomt, maar nooit
dat ene.
– Malon
09 oktober 2020
HET EINDE VAN DE WERELD.
Het is avond, net voor tweeën
en langzaam vindt de regen
haar wegen
in de straten.
Even hiervoor viel ze de steden binnen,
geweldloos, alsof ze zeggen wilde:
“Het kan ook anders.”
Maar – werkelijk?!
De kathedraal is inmiddels neergehaald,
het plein vernield
en op de brug daar bij de esdoorn
staat
een jongen; haar verwaaid, het hoofd
in een knoop gelegd,
propellers
te aanbidden. Hij zwaait
de beelden uit.
Zijn handen, rusteloos,
zochten ooit plekjes in elkaar,
maar blijven blaadjes strooien,
alsof ze zeggen willen:
“Wij bidden niet langer,
ons geloof
is ten einde.”
En dan begint hij glas te rapen,
veegt stukken
van de heer bijeen;
het glas in lood,
het rood
uit de ramen,
alsof hij zeggen wil: “Dit
was Uw breekpunt,
wat
als U nooit meer opstaat.”
Dit draaien, draaien, alsmaar
draaien –
De helikopters nemen vlucht
en de laatste psalm
wordt uit het hoofd gedaan.
Het was zo koud die dag
dat de lucht versplinterde
en er waren lange schaduwen
die dansten
op de scherven.
Er is geen land meer over om te bederven
en wij vallen van de rand af
met de bijbel vast
geklemd.
“Laat je hand toch los”,
zegt de jongen
op de laatste berg.
“Als het einde van de wereld komt
zul je de mens
glashelder
door de hemel horen denderen.”
– Malon
29 september 2020
ALLEEN VOOR DE MOOIEN.
Er had zich zoveel kunnen voltrekken,
maar het voltrok zich
elders.
Het gebeurt alleen maar
met de mooie mensen, met de
beste
exemplaren
en ik
ben er geen voorbeeld van.
Ik ben geen “mooie” –
Dit lichaam, dat mij gegijzeld heeft.
Een verstuikte enkel
in de hoek
van mijn wreef
en mijn berooide handen,
bloot
op schoot.
Een ruggengraat
vol osteoporose.
Ik ben geen “mooie” –
maar ik zoek ook niet langer
tevergeefs
naar decimalen achter de komma
of de kortste weg
tussen twee punten.
Ik heb geen
enig,
enkel,
flauw
benul meer
van de richting die we op gaan
met al die
hunkerende
liefde
of waar ons zuchtend lijf naartoe leidt.
Ik ben geen “mooie” –
maar wel ken ik het
lichtjes
reiken van mijn hartje en die
wiebelende spier daar
in mijn bonkende borstkas als ik naar je kijk
en hoe ik
door het bed smelt of ik
ongewerveld
ben.
Ik ben geen “mooie” –
maar misschien is dat niet de bestemming,
zijn wij geen
“mooien”,
zijn wij,
gewoon
gelede dieren zonder bot en vloeibaar
trekkend
in de porie
van de ander. Zout
op onze rug.
Jij, die
sierlijke heupen mee hebt genomen
en ik,
vastgezogen aan jouw borst,
die niet
van de liefde af kan blijven.
– Malon
28 september 2020
HET BROOD EN DE BELIJDENIS.
Aan de wand het grote kruis, ervoor
de kuise meisjes die
de psalm herhalen die ze
dagenlang al
in hun wang
bewaren.
32, versje 1.
“Vergiffenis, vergiffenis, vergiffenis.”
Och jullie, klein en kneedbaar, die op
deze leeftijd al verliezen dragen,
trek het ventiel
uit elkaars rug
en laat de adem gaan.
Het stof onder de zonde
is allang
vervlogen.
Een man is eruit opgestaan.
Och, kleintjes, jullie haartjes,
strak
gestrikt in staartjes en bij elkaar gebonden,
kapjes op,
een zwart gewaad erover nog
en al die sokken
hoog.
Laat het maar wapperen en waaien en
dans naakt
tussen de bloten.
In de kapel staat wel de pater,
hevig zwaaiend,
heilig
boek boven het hoofd,
maar wat
weet hij.
Hij heeft nog nooit zijn knie gestoten
aan de grond
of ooit
zijn hoofd
tegen
de hemel.
Dus voer de matze aan de vogels, kleintjes,
geef je cracker weg,
de wijn.
Jullie geloof.
Het brood
en de belijdenis. Zij
zullen ons niet bevrijden.
– Malon
27 september 2020
ELKE KEER DAT GRAS.
Ze vroeg me hoe het heette,
maar werkelijk –
ik wist het niet.
Een week lang trok ik gras uit elkaar
met de oude hark
uit de schuur
die al een jaar
stil
op het gazon had gelegen.
Op het pleintje speelde toen een jongen,
eenzaam,
met een bal
of een eenzame jongen met een bal
of een jongen
met een eenzame bal.
Wat was het.
Ach, het doet er ook niet toe.
Hij had een blije stoel kunnen zijn
voor mijn part. Enfin –
Hij was alleen, schopte ertegen,
holde er dan achteraan
en schopte nog eens.
En zo zag ik mijn eigen hoofd
dus ook
voor zichzelf uit rollen. Ik propte
nog een pluk pollen in mijn hark,
drukte hooi in mijn tanden,
zag de bal liggen,
prikte mijn vork erin,
nam een hap,
gele bal,
de smaak van zonlicht.
Ik kan nog steeds geen naam verzinnen voor
elke keer dat opkomen,
elke keer dat
gras dat terug blijft willen,
elke keer
die voeten die
achter die
gele bal aan moeten.
Ze ligt daar nu zo stiI
dat ik haar
alles
wel had kunnen noemen.
– Malon
|