09 juni 2020
HEEL HET ALLES.
Maar eer het zo ver is, houd me nog
even vast
zoals ik was
en laat me daarna
aan mijn ander.
Vergeet dat ik nu groter ben.
Ooit paste ik nog
klein
en breekbaar in jouw open gelegen
palm,
genesteld
en beschermd tegen het zwart dat
knelt en knarst. En nog
steeds
als ik ergens heen ga, mam,
ben jij daar ook,
omdat ik altijd in je thuis kan komen: lijf
dat mij verwacht.
Het is me veilig
in jouw arm bevallen, nooit was er noodzaak
weg
te gaan.
Jij hebt de kramp verdragen, ik een
gat geslagen
in jouw schoot.
Ik leer me weren in de wereld,
maar
hier
lig ik, jouw eeuwig
kind.Jij
houdt mijn evenwicht en heel het alles
kan ik aan
met ogen dicht
op jouw
gelaat
gericht.
– Malon
09 juni 2020
NET VOOR HET SMELTEN.
Ik heb de tijd geteld, zag hoe je
ene hand
je andere vast hield
of je jezelf bijeen kon houden.
Het was één en al
behelpen:
De woorden die niet langer
kwamen, de daad
die werd gedempt
en almaar dat herhalen
van het
ongedane.
Dit is onschuldig sterven.
De vorst die haar korst
over de aarde legt,
je dikke jas
met hoge kraag,
de stengels van december die nog
stijf staan
in het bed. Hun koude benen,
pegels.
Het ijs in je hart is uitgezet,
breekt door de randen. Jij
wordt niet meer warm,
mam
en ik. Ik heb hier
almaar naast je gezeten,
sloeg je gade,
wachtend,
wetend.
Nooit heb ik wat kraakt en beeft zich
zo
vol liefde
af laten breken.
– Malon
09 juni 2020
KROELPOESJE.
Neem dan mijn huis en zet je stoel neer
in de kleine opening
tussen
de deur
en het
bewonen.
Verken mijn kamers en mijn wanden,
dans op mijn plank,
loop
door me heen. Het brood is warm,
de koffie heet. Eet
van mijn bord.
Ik zal een maaltijd voor je koken
en je zetel
aan de tafel schuiven.
Er zal boter zijn. Wees guitig. Hier is je
gouden lepel.
Je mag honing likken
van mijn tenen.
Kom.
Ik heb de deur al op een kier gezet, de
lakens fris
en hangend aan de lijn.
Ik wil graag
dat je blijft. Zet je schoenen naast het bed,
daar
bij de mijne.
Voor je in me neerstrijkt zal ik
door je krullen
kroelen.
Je mag knoeien,
je mag kneien. Mors
over mij.
Ik zal je kroelpoes zijn.
Kom
mij
bezoeken.
– Malon
08 juni 2020
DUBBELE BODEM
Ik vond je pas weer
toen het eb werd, waar de zee
haar golf had
neergelegd
en jij in bruikleen
op het strand lag. Mos
op armen en koraal
dat zich al krulde om je kruin als
waren het
je eigen haren. In de duinen
zocht ik naar je,
spelend
met je eigen geest. Jij, je
tweede bodem mee
en ik
die niet
onder jouw grond kon komen.
De kreeft en jij
verborgen
samen. Ik weet: dit hebben ze gemeen.
Ze kruipen eeuwig weg,
onder het zand,
daar
vinden ze
de hemel.
– Malon
08 juni 2020
ZIJ DIE ZICHZELF HEEFT TOEGEZEGD.
En toen ze instemde mocht ik
leren kennen wat er onder
deze sluimer
deken van een nacht lag
die mij
voor haar
beschikte.
Ze had zichzelf geheim gehouden
In die
hooggesloten trui
die nergens welvingen van huid verried.
Het was het kleed
dat van haar afgleed
dat vertelde
wie ze achter hield.
Er zat rust
in haar bewegen. De liefde kreeg
vrij spel. Er was geen
vrijen,
enkel dit.
Twee verstrengelden. Twee naakte meisjes.
Hoofd in haar haar, hand om
haar borst. Zij
die haar buik vast hield
en het samen wachten
tot er
niets gebeurde.
En nogmaals.
En
opnieuw.
– Malon
08 juni 2020
ETTER, EELT & ZWEREN.
En als het stil wordt, ‘s avonds, dan
komen ze mijn dromen binnen.
Ik hoor ze ritselen,
de
dochters en de zonen
die wonen
in de holtes
van dit huis. Ze kruipen
door het duister, de
geesteskind’ren uit het donker
die nooit ter wereld zijn gebracht. De
achtelozen, de
verborgenen,
de weggestopten.
Het verdrongene is als de derde tussen ons
en draagt geen vorm. Ze houdt een hoekje
vrij voor mij,
een barst, gereserveerd
waarin ik zwijgend liggen kan
en van
gedaante wisselen. Wij zijn
gelijken van elkaar. Hier splijt de
inhoud van ons
los.
Ik ben geheim
tussen geheimen.
Het geluid is ver en mijn bereik
gering.
Het donker dikt zich in en in
de kieren krimpt
het laatste krijsen. De gang is licht,
het pad is vrij,
maar ik zal
schaduw zijn. De zon
mag mij
niet vinden.
– Malon
08 juni 2020
ALS EEN SPOOK VERDAMPT.
Ze heeft je iets willen besparen. De
neerslag
in een stilte
waarom je niet gevraagd hebt.
Noem het noodweer,
noem het
hemelwater. De
sneeuwpop in het noorderlicht.
Stop even,
houd mijn voeten vast.
Zolang ze niet verdampen
kan ik niet
verdwalen.
De wolk passeert
een luchtlaag,
de benen lopen. Gaandeweg
daalt de nevel, de
hemel
heeft mij ondergeschoven,
de voetstap mij
reeds
achtergelaten.
– Malon
08 juni 2020
JIJ BENT DE ALLER DAPPERSTE.
Zes over zes. Ik moet jouw hemd aan doen,
je broek dicht
en de rits
van je gevoerde jas. Je ruikt naar hutspot en
gebakken uien.
Je tenen zijn al minder lang. Straks volg je weer
mijn stappen,
vermoeid
over de vlakte ga je dan. Ik pas
me aan. We kunnen nog
voorvechters zijn. Laat ons
een revolutie starten, hier in dit
huis
waar je verzorgd wordt en de wereld niet
naar binnen kan,
maar jij moet aanzien
hoe ze verandert. Pak je vlag. Leg je
kin af en je hals, je
schouders en je armen en de kleuren
in je haar. Het plakt
in sliertjes aan je wangen. Alles
is verkleefd. De gewrichten
in je benen,
je zenuwen, je pezen. Hoe soepel
ooit ook alles was, ik zie ze
beven,
heen en weer gaan. Je ogen
speuren om zichzelf heen
in de diepte van hun kas.
Wat zie je daar, zo
weggezonken.
Kom maar mee en laat je leden
liggen. We zijn niet aan een plaats
gebonden, ik lees je voor
uit boeken die
alleen maar hier
opnieuw gepakt en weer worden
gelezen. Trek je dikke wolle sokken aan
en zet een muts op of
een pan
als helm die ooit was voor
de griesmeel pap. Leg je lichaam af en
al je stof.
We zijn rebellen.
Wij zijn helden. Ik zal een verhaal
vertellen. Zorg dat je goed bent ingepakt, want
het is koud en we gaan ver.
Ik heb
een briefje neergelegd.
Ze moeten weten waar je bent.
Sluit je ogen maar en droom. Mijn toon zal
loom zijn
als we vechten. Ik heb geen nachtklok
ingesteld,
geen wekker. Het zal
later worden
dan we ons
ooit
hadden
voorgesteld.
– Malon
04 juni 2020
LAAT ONS IN ELKAAR ZAKKEN.
En als je zo ver bent, dan
slaap bij mij vanavond,
trek je kleren uit
en dicht
je navel, we komen
nergens meer vandaan.
Dit is wie we waren.
Zonder afkomst,
zonder oorsprong. Wij,
geboren uit verwoesting en
genadig onder deze
zon
die
zichzelf
verschroeit.
Zie je hoe ons dak dun wordt.
We plooien
met de stenen
van de muren
in ons huis. Het beton
is slap en buigzaam. Lig je eigenlijk wel
zacht genoeg.
Ach, we smelten weg,
straks, dus wat doet het er ook
toe.
Als het zover is, dan
gooi het gat over de heg en laat het
in de ruimte vallen.
Spuw het
uit
in de duisternis.
Laten we kijken hoe het neerkomt. Wij,
verzoend en
zakkend in elkaar. Ik
in jou
en jij
in mij en
dat we
samen
een ruïne zijn.
– Malon
03 juni 2020
ZIJ KAN SLECHTS WAAIEN.
Durf jij de hemel op een kier te zetten
en schone lucht
op ons los te laten,
zelfs als vanaf de wolken
daar
de dood ons uit het water vist of
laat je dat toe
aan de storm.
Tussen het riet bij de wilde zwanen
dobbert de lelie
met haar naasten, wachtend
op
een wonder. Geen van hen
kan het
voorkomen. “Het gieren zal ons
vroeg of laat
de grond uit rukken, gaan van:
“Slaap, mijn lelies, slaap
nu maar” en: “stop met het
verplaatsen van de wolken.”
Haar adem
zal de blaadjes
boven onze wortels wiegen. Wij,
grote witte lelies,
roze soms,
op het meer en daarna vliegt ze
naar de hemel toe en
biedt ons
aan.”
Misschien speurt
iemand anders nog de bodem af
op zoek naar
klei of rots
om ons te binden, maar maak
de wind toch geen verwijten.
Ondergronds
heeft zij geen zuurstof,
boven
kan de wind slechts
waaien.”
– Malon
|