10 februari 2020
CIARA.
De storm rekt hier haar armen op
en klemt zich
om de bodem.
Is dit hoe God zijn hemel opent? Er vallen
witte veren uit het gat dat
in de hemel is
gebroken. Het sneeuwt. Een kind stort neer,
een dode vogel.
Het weesje houdt haar beer nog
dicht tegen zich
aan. Er vliegt iets
heen en weer
het gat in. Ik hoor het gillen van de wind,
maar het zijn
gieren
om de lichamen. Ze cirkelen
en vieren iets.
Pas op!
Daar gaat het knuffeldier.
De wind bewaakt de poort
met twee gordijnen om haar schouders.
De bloemen vallen uit het stof.
Wat is de hemel
vol.
Ze kan de engelen niet langer houden
en slaat haar
armen in het rond
tot elke bleke schaduw
als een vlokje
naar de aarde
dondert.
Elke wolk moet leeggeblazen,
elke
zwaarte zichzelf dragen
en als we wakker worden,
morgen
ligt daar de nachtvorst,
rood,
op straat.
– Malon
10 februari 2020
ZE ZAL HAAR EIGEN TAAL VERLATEN.
Leg haar te drogen in het warme zand
en wacht daar
tot de traan verdampt is.
Strijk naast haar lichaam neer,
wring soms het water uit haar wimpers,
maar
zeg niks.
Je mag de slapende hond
niet wakker maken. Wees
voorzichtig.
Het is gevaarlijk.
Ze zal haar eigen taal verlaten
en de woorden
die ze niet verdraagt.
Ze zal zich mengen met de lucht en
in haar leegte opgaan.
Je kunt niet alles hardop zeggen,
wees alsjeblieft
gewaarschuwd.
Ze gaat niet langer slapen
maar wel haar ogen dicht
doen,
vluchten in haar witte bed en trekt het spook
over de schaamte.
Daar blijft ze liggen,
stil,
onder zijn schim.
Nee, echt, ze kan het nIet vertellen,
anders had ze het gedaan.
Al had ze het gewild,
ze is te bang voor de man
die in haar slaapt
en totdat je haar weg kunt blazen zal ze
alles
willen
verliezen.
– Malon
06 februari 2020
WAAROM MAAK IK ALLES STUK.
En toen was er
niks meer over.
De nevel is vannacht gekomen
samen met het beest dat
in mijn hoofd
heeft overwinterd en ik
zie niet langer het verschil
tussen de zee, de kim, de boten, lucht of
meeuwen.
Alles mist.
De regen viel
tot net boven de aardse korst, haar kop,
laag bij de grond en dan die
tanden.
Ik kon door alle waas niet zien of ze nog
binnen in mij rondliep of naar
buiten was gekropen,
weet ook niet
wat ik liever had.
Ik viel weg tegen de achtergrond,
werd schim
en vaal gestalte. De papperige grijze massa
waas
voor mijn pupillen en
sindsdien ben ik mijn eigen kwelling.
Ik zet voor elke stap vooruit
een wildklem
aan mijn poten. Hier is niets
nergens,
nergens nooit en
nooit wordt niemand iemand meer en ik blijf
jagen
op mijn grauwe spook.
Ik was zo bang om achtervolgd te worden
dat ik me stil hield
op de vlakte.
Het was de kus die me verried.
mijn ogen
dood,
maar mijn lippen warm, doorbloed, nog
zacht en
rood.
– Malon
31 januari 2020
VERBEELDINGSKWAST.
Ze komt niet langer overeind,
haar
handen zijn te zwaar om nog een
verfkwast in het nat
te dopen,
maar het
schilderij is droog.
Ze heeft het landschap uit haar lijst
gebroken,
doet haar ogen toe en
gaat er
wonen.
Het is een uurtje voor de zon op komt,
donker nog,
de hemel
heeft haar nooit geholpen
om het
hogere doel te kunnen begrijpen van die
hechtingen in liezen,
naalden, prikken, pillen,
agressieve
medicijnen,
slangen in een hals en
niets te kiezen.
Wat is er weinig om te blijven.
Van daar op aarde is ze veel te klein om
elk detail
te overzien,
maar zo kan ze
elders zijn.
En misschien is dit het dan,
wat ze van
witte kamers leerde.
Hoe bevrijdend haar verbeelding is.
Ze ziet veel meer
met haar hand
voor haar ogen,
de mooiste dingen
met haar ogen
dicht.
– Malon
30 januari 2020
SNEEUWENGEL.
Ik lig tegen je warmte aan,
ben koud
van buiten in de sneeuw
en naast mijn huid
lig jij.
In de lucht bukken de vogels.
De winter snijdt
ze open.
De kilte kent ons heel persoonlijk en we wachtten
tot de tijd verschoof,
maar naast elke twijfeling
lig jij.
En ik kwam bij je.
Heel dichtbij.
Losgevroren van de zomer,
rommel in mijn haar,
ogen
slaperig en jij de
enige
engel
binnen bereik.
Alleen jij lijkt te begrijpen
waarom ik zoeken blijf naar dat wat je me
steeds weer
doet geloven.
Ik verboog onder de winter
en het leven
dat ik lijd.
Soms krijs ik naar de hemel boven,
maar naast al het ijs
dat daar vandaan komt
en naast alle
eenzaamheid
lig jij.
– Malon
29 januari 2020
VOOR HET GEVAL DAT.
Ik heb het oprijlaantje weggedaan, de
heg, de glazen in de
kast
en zelfs het stepje van een kind
dat ik
nooit had.
Ik heb het allemaal verlaten.
De tafelpoot, de hal. Ik drink nog een keer
koffie
in de haven,
klets over de cavia die
ik zojuist heb weggebracht, over
het sterven en het
heengaan
dat zich alsmaar blijft hervatten.
Ik gooi mijn mondhoeken daar
in het water,
de brug ziet ze nog even lachen,
maar die zijn niet meer nodig,
straks,
ze zouden maar gaan hangen.
Ik heb de deurklink weggeflikkerd.
Het liefste ben ik hier
heel alleen,
want afscheid nemen
kan ik niet en
zeker niet van wat ontvalt
zonder het
vooraf
te weten.
– Malon
28 januari 2020
GEEN SCHIJN VAN KANS.
Ik had de doffe hoeken
weggepoetst, dacht ik,
maar die
schaduw lijkt toch echt op iemand
die ik al lang
verloren ben.
En ik zit er
middenin,
op mijn handen en mijn knieën.
Veeg haar donker bij elkaar,
alsof de lucht waarin ze ligt
iets heel, heel
zwaars is.
Ooit heb ik haar verlaten
om de mens eraan
te leren kennen,
maar wat nu als ze terug is hier als
onbekende.
Zal ik dan gaan zitten
wachten tot ze wil vertrekken met me
en verdwalen
op een plek
waar ik niet verder wilde gaan.
Zal ik er
zoeken in haar blonde haren
naar het as en naar de wilde zwaluw
die streng
voor streng
het muffe grijs
uit haar vandaan trekt. En zal ik
mijzelf daar vinden, dan,
met mijn handen rond mijn eigen nek
klauwend
naar mijn hoofdhuid.
Kaalgeplukt van wanhoop,
nagels
in mijn eigen donker
tastend
naar wie ik ben.
– Malon
27 januari 2020
ZELFS DAN WIL IK HET NIET GELOVEN.
Ik voel hoe de warmte je lijf verlaat
en droom ervan
mijn hoofd te begraven.
Een laatste keer voordat je gaat
kruip ik dan
in je haren, in je
lieve, zachte haren.
Schik je pluis op mijn huid,
leg me daar.
En je zou zeggen,
zoals altijd: “Kom maar.
Kom maar, kleine meid,
helemaal tot aan me toe en
leg je oor maar
op mijn boezem.
Hoor je hoe mijn lijf het doet?
Luister goed.
Het hobbelt en het
zwoegt.”
Er waren vele dagen
dat we daar zo lagen, samen.
Ik hoorde de golven
gaan en komen en
hoe je stroom
stil
kwam te staan.
Je ebde uit je lichaam weg,
bleef daar,
zou nooit de weerga
van je weggaan kennen.
En ik, ik droom alleen nog maar
van vloeiend water
in je lijf.
Dan leg ik mijn hand neer
in je bloed
en knijp
en knijp
en knijp
en knijp.
– Malon
26 januari 2020
WAS DE HEMEL MAAR PAPIER GEWEEST.
Ik zie dat wolken
zich in een knoop hebben gelegd
en hoe je
het moment ontdekt,
maar dat moment is
leeg en
weg. Het
enige wat jij nog weet is
hoe je moet vergeten.
Ik heb de schemer niet goed ingeschat.
Waarom heeft niemand
wat gezegd.
Het is voor jou niet uit te leggen
hoe massief
die leemte is
en hoe solide openingen.
Van streek zie je het schuim om je mond
en de kleur
van al je benen.
Waar ben je toch
naartoe gegaan
en wie komt je daar
ooit nog tegen.
Je schuifelt door het huis
alsof je denkt dat je nog terug zult keren,
maar alles hier is bleek en
kunstlicht.
Vaag en mistig.
Doffe nevel. Elke
herinnering is mee met jou.
Elke
verbintenis met mij
verdwenen.
Als ik met jou naar buiten ga
voel ik de wind die even oud is
als al het
leven er omheen.
En hoe het stormt bij jou,
vanbinnen
raast en
er zal zoveel na je waaien nog, ons
om de oren vliegen,
samen en
alleen,
ach –
was de hemel maar papier geweest
dan had ik
luchtkusjes gevouwen
die je bewaren kon
als tastbaar
strelen,
al was het
van een
vreemde.
– Malon
25 januari 2020
IETS VAN OORLOG.
Ze leven in de stalen buizen
ver beneden ons, de
ondergrondsen,
waar nacht zich afsluit van de stompe mens
en schaduwen sterven
in het donker.
Het leven is er uitgemergeld,
zelfs warmen aan de naakte ander
werkt op deze plek
niet meer.
Terwijl de jonge jongens
bange helden worden
schrokt iemand boven hen
een brood weg
met beleg en
zonder honger en
blijven kleine meisjes achter
met twee baby’s in hun buik,
een lege maag en
platte borsten.
Het vel wordt van hun romp getrokken,
en wij maar
hebben voor de heb.
We halen schouders op en
gaan dan verder.
“Het is de schuld van hun geweten,
daarin
zitten ze gevangen.”
Dat zegt men dan
net voor het dutje
in dat warme, knusse bed.
We doet de ogen dicht
en zijn
vertrokken. Zacht genesteld
in de slaap. Niemand
beseft dat wij rust kennen
omdat we liggen
op de lijken
waarop die vrijheid wordt
gedragen.
– Malon
|